Muammer ÖZTÜRK / Köşe Yazarı

HASRETLER AYRILIKLA BAŞLAR;

AH AYRILIK!

Ayrılık balyoz gibi indi duvarıma,yüreğim derinlerden sarsıldı yedi nokta beş şiddetinde…

Yalan oldu tüm yaşananlar,emeklere yalan oldu,yüreğimde öyle bir talan oldu ki mazide kaldı düşlerim…

        ‘’Gönül penceresinden ansızın bakıp geçti,bir yangının külünü yeniden yakıp geçti’’ 

Dur dedim,kal dedim,sev dedim ey ayrılık!Sana ben neler neler söyledim,aldırmadın tek zerresine!

Gözlerinin ucuyla bile bakmadın dönüp ardına,beni yaktın,yıktın,kül ettin vicdan siz!gafil avladın beni.

Ah ayrılık nede yamansın,git!Öylece dönme bir daha semtime,yıkma yüreğimdeki yeşermiş umutlarımı,yarınlarımı…

Ardın sıra karanlık çöker gözlerime,ellerim üşür,dilim tutulur,yürek can çekişir,ne olur can çekiştirme!Şah damarımdan vur beni,vur ki kanım çekilsin birden ve ben sensizliğe gömüleyim…

Sen gideli beri özlemler başlar tabiî ki,bir daha özlersin,hasret kokar bakışların,gülüşlerin yansır gözlerime,eski günleri hayal edersin,hayallere dalar dalar gidersin...

Yüreğin kanar elbet,hüzünleri alıkorsun yanıbaşında,düşler kurarsın tekrar yıkarsın düşlerini,ne de hayata dair umutları beslersin koynunda...        

Giden gider de kalan neden böyle acılara sancılı kalır,bilinmez ama ayrılık denen piyango vurdu yine kalbimden,cümleler bırakmadı kurmak için bir daha.

Beni böyle sensiz beni böyle çaresiz koydu da gitti…

  ‘’Yüreğiniz umutlu,gönlünüz mutlu ve de ‘Bayramınız Kutlu Olsun’ sağlıcakla kalın...’’