Ahmet SAKAR / Köşe Yazarı

Bir iki gün kadar önce national geographic’te uzay ile ilgili bir belgesel izliyordum. Uzayın büyüklüğü ile alakalı olarak değişik sayısal veriler sunarak uzayın ne kadar büyük bir yapı olduğundan bahsediyordu.

                Bir anda sanki izlediğim ekrandan o sonsuzluğa dalıverdim. İnsanoğlunun hiç gözlemleyemediği, hiç gidemediği ve gidemeyeceği kadar uzaklara gittim. Sonra bakışım büyüdü büyüdü. O kadar büyümüşken dünya,  insanlık çok küçük göründü. Bizim basit mikroorganizmalar için düşündüklerim geldi aklıma.

                Bir su damlasında, sokaktaki çamurda, yaşayan sayısız mikroorganizma veya bir kuru yapraktaki hücreler… Aslında ne kadar kayıtsız bir durumdayız. Belki çok uzaklardan tıpkı bizim o küçücük canlılar için hissettiklerimizi,  bizim için hissedenler vardır.

                Düşünsenize eğer böyle bir durum varsa, ne kadar acıdır. Kuru bir yaprak dalında birbirimizi öldürüyor, savaşlar çıkarıp çocuklarımızı ve kadınlarımı katlediyoruz. Ve bunu ne kadar da hunharca, vahşice sebeplere iliştiriyoruz.

                İnsan bütün bunları düşünürken yaşamaktan,  bırakın yaşamayı insanlığından utanıyor.

                Meşum katliama gelmeye çalışıyorum. Sıkılıyorum, utanıyorum, korkuyorum, nefret ediyorum, kınıyorum. Ama bir türlü içimi dökecek kelime bulamıyorum. İnsanımızın vicdanını göremiyorum. İnsan havsalasının çok üzerinde bir durum var ortada ve dünya dediğimiz, üzerinde insancıkların yaşadığı bu küçücük, kuru yaprak parçasında en küçük bir kıpırdanma göremiyoruz. İnsanlığın onuru olacak, şeref ve haysiyete dayanan, samimi bir çıkış göremiyoruz.

                Ve sadece oturuyoruz evlerimizde.  Seyrediyoruz. Katliam artık bizim için her gün verilen hava durumu gibi oldu. Bilinçli mi yapılıyor çok merak ediyorum. Katliamın istatistiksel ve matematiksel tarafı daha ağır basıyor. Acıyı paylaşma, duyumsama yok. Ölenler, yaralananlar, yıkılan evler, harap olan bir vatan…