Adnan AYTAŞKIN / Genel Yayın Yönetmeni

Sindirmek bir şeyi içe atmak diye açıklayabiliriz, en basitinden yemeği içe atarız ağzımızdan sindirim sistemimizin yardımıyla gerekli yere gider o besinler, ancak sindirilmek dediğimizde olay değişir sindirme işlemi başkası tarafından icra edilmiş olur…

         Ülkemizin değerli aydınlarından Türkiye’mizin daha ileriye gitmesi gerektiğini anlatan cümleleri sürekli duyuyoruz… Demokrasi, Özgürlük, çağdaş muasır medeniyetler seviyesine ulaşmak… Kesinlikle bu söylenilen hedeflerde yürümek zorundayız, ben bugün eğer bu yolda  yürümezsek neye maruz kalacağımız üzerine düşüneceğim..

        Bağımlılık, hep günümüzde alkol, sigara aklımıza gelir ilk etapta daha ileriye gidersek uyuşturucu ama biraz daha farklı açıdan bakmak istiyorum olaya… Ruhun bağlanması… Ama gönülden masumca bir bağlılık değil, zorlamayla, baskıyla bir bağlılık…

        İnsanoğlu neden zor kullanılarak baskı sonucu bağlanır? Kendisini güvende hissetmemektedir. Birilerine tabi olursa bu hislerini satmış olur… Özgür değildir…

       Gelelim demokrasiye; bireylerin kendilerini ifade etme haklarına verilen güvence olarak algılayabiliriz… Ancak bağımlı, başkalarına tabi yaşam stiline ayak uyduran; diğer bir yandan sindirilmiş bir birey kendini ifade edebilir mi ki…

        Öyle bir devirde yaşıyoruz ki haklı olan değil, sesi yüksek çıkanın bayrağı esiyor. Aslına bakarsak Ülke’mizde zorbacı kesimin; diğerlerini, “kendine bağlama sanatı” da uygulanmaktadır… Bu sadece büyük kitlelerin sorunu değildir, en ufak bir aile’den başlar, devletimizin en yüksek kademelerine kadar görebileceğimiz bir uygulama…

         Karşıt reaksiyon korkusu, Aile içindeki birey bir cümleyi ne kadar özgürce tartmadan kurabiliyor, acaba annem ne der babam ne tepki gösterir gibi içimizde yaşadığımız ruhsal durumu dışarıya yansıtamamanın acını çekiyoruz millet olarak…