Mustafa ÇAKIR / Köşe Yazarı

Değerli okurlarım, hani denir ya Deniz bitti Kara göründü diye bir tabir vardır. Bu aslında işin sonuna gelindiğini ifade eden güzel bir deyimdir. Çok da anlamlı bir sözdür. Bu itibarla bende son zamanlarda çarşı Pazar, yani kısacası sokak da yaşanan ekonomik olaylara değinmek istiyorum.

Çok şükürler olsun ki medyamız, yazılı ve görsel basınımız memleketimize güllük gülistanlık göstermeye devam ediyor. Sanki Yunanistan’da yaşananlar bizim sokak da yaşananlardan farklı şeyler mi ki. Bilakis tam tersi gidin Yunanistan sokaklarına bir bakın bakalım. Neler oluyor. Bizden çok daha müreffeh günlük yaşamlarına devam ediyorlar. Sanki batan ülke onlarınki değil de bizimki.  

Anlayabilmiş değilim günlük en çok paranın döndüğü hatta taze ödünç para bulabileceğiniz yer Petrol İstasyonlarıdır. Gelin görün ki benzinciler bile oradan buradan günlük çeklerini karşılayabilmek için eşten dosttan 1000-2000 TL gibi paralar istediklerini şahit oluyoruz. Herkes birbirinden para koparmanın sevdasında. İnsanlar aldıklarına inkar ediyorlar bir miktar daha nasıl koparabilirim sevdasındalar.

 Hatta hakkı olmayan paraları koparabilmek için devlet erkini kullanmaya çalışanlar, mafya vari zor kullanmaya kalkanlar bağırıp çağıranlar doldu etrafımız. Herkes herkesten bir şeyler koparmaya çalışıyor. Ana karayollarımız, otoyollarımız bedenini satan insanlarla doldu. Nasıl bir Müslüman ülkede yaşadığımızı artık anlamakta zorluk çekiyorum.

Hala günlük suni gündemlerle uğraşmaktan, biran önce satıp kurtulmaktan, satıştan gelecek paralarla üç gün beylik beyliktir, bizden sonrası tufan politikasıyla yaşamak bizleri nereye götürecek.

Üretim politikalarımız bir kısım yatırımcı karakterli insanların üzerine yıkılmış kalmış. Zaten onlarında sırtına binmişiz, onları teşvik edeceğimiz yerde destekleyeceğimiz yerde köstekliyoruz. Jandarma tepesinde, İş müfettişleri tepesinde, Belediyeler tepesinde, elektrik kurumu, telefon, su, yol, bankalar vergi dairesi  S.S.K  akaryakıt hepsi tepesinde, velhasıl onunda artık canından bezdirmişiz. Dama demek üzereler.

Ben mesleğim gereği Mart ayının başından beri ilimizde orta gerilimden enerji alan bütün trafolu müşterileri bir bir dolaşıyorum. Herkesle yüz yüze görüşüyorum. Dağın başındaki mermerci ile şehirdeki plastikçi ve sahildeki turizmcinin söyledikleri hep birbirinden farklı değil.

Ancak tüm bu söyleşilerin sonunda ortak bir konu var. (ÇÖZÜM YOK) Yani çözümsüzlük ve ümitsizlik. İnsanlar ne yapacaklarını şaşırmış vaziyetteler. Gözleri siyasi partilerde, herkes bir çözüm bekliyor. Bence tek çözüm var. Çin’deki gibi ÜRETİM ÜRETİM ÜRETİM. Genç nüfusumuzu girişimciliğe ve üretim politikalarına yöneltmekten başka çaremiz yok. Hatırlayınız lütfen 1985-1990 Arasındaki yıllara, Ülke Turizm yatırımları ve tekstil yatırımları ile şaha kalkmıştı. Turizm için bacasız sanayi deniyordu. Ülkede herkes bir şeyler yapma sevdasındaydı. Ülke burnunu kaldırmış, havalanmaya hazır bir uçak gibiydi. Ne oldu bize, nereye gidiyoruz Allah aşkına ?

Sat kurtul, kısa dönemde müreffeh yaşa ve öl. Geri kalanlar başının çaresine baksın felsefesinden bir an önce kurtulmamız gerekiyor. En derin saygılarımla.