Ahmet SAKAR / Köşe Yazarı

Uzun bir aradan sonra güneşin göründüğü gün sayısındaki belirgin artış hepimizin yüzüne sarı bir mutluluk vuruyor. Bütün bir doğanın, küçücük kıpırdanışlarla nasıl büyük sonuçlara gittiğini müşahede ediyoruz. Kulaklarımız;  kuş sesleri, zaman zaman ise rüzgâr ve yağmur sesleriyle yoruluyor. İnsanların duyuşlarında çok farklı izler bırakan bir olaylar bütünü. Birçoğumuz için bahar, mutlu anılarla anılacak, hafızamıza baharın neşvesi ile kazınıp,  yer edecek zaman aralıklarına dönüşüyor.

Bazı insanların ise ruhları ve gözleri kurşuni bir bulut. Sicim gibi oluk oluk gözyaşı dökmeleri için kendince süzülerek akıp giden veya bir çukura birikmiş suda görülen, buruk bir sarı ile örtülü güneşin yırtık ve parçalanmış görüntüsü yeterli. Bu insanların ruhlarında hep hüzün çağı hakim. Bütün duyuş ve sezişleri o hüznün uzantıları.

Benim gibi bir kısım insan ise, suyun fiziğine takıyor kafayı. Akışkanlığı, bulunduğu veya girdiği her yerin şeklini alması, acaba suyun itaatkar yapısından mı yoksa bilmediğimiz gizli, var olan anlama yeteneğinden mi kaynaklandığını merak ediyor.

Sonra suya inat insan beyninin ürettiği hayret verici önyargılar düşüyor fikir oyuklarına. Kime ait olduğunu hatırlayamadığım bir düşünür şöyle demişti: “insanın özellikle kafa yapısının oval olması, orada fikirlerin kolaylıkla yer değiştirebilmesi içindir” demişti. Sonra fiziksel yapımızdaki su oranı gerçeği geliyor aklıma. Aslında yapımızda bu kadar önemli bir yere sahip olan suya hiç benzemiyoruz. O inanılmaz akışkan, uyuma hazır ve itaatkâr. Biz insanlar ise fikirsel olarak hiç akışkan değiliz. Böyle olduğumuz için üretken de değiliz. Su gibi uyumlu da değiliz. İnsanları olduğu gibi kabul edemiyoruz.

Şu ana kadar adına bilim dediğimiz olgunun bir kesim tarafından tekele alınmasından ve bir kesim tarafından ise hiç anlaşılamamasından hep suya inat insan oluşumuzdan kaynaklanıyor. Bütün kavgalarımız ve kendimizle olan mücadelemiz de hep bundan kaynaklanıyor.